წაიკითხეთ და დააკომენტარეთ მაგარი რამეა ;)
_ მომწონხარ! ცხვირზე ხელს ნუ იფარებ, სიწითლემ გადაგიარა, _ ასეთი მორიდებული და დაბნეული არსება ცხოვრებაში არ მინახავს. უკვე ვეღარც ვხვდებოდი სიწითლე, ცხელი წყლისგან შერჩენოდა თუ _ სიმორცხვისგან.
_ მეც მომწონხარ, _ წამწამების ქვემოდან ამომხედა, _ სად ცხოვრობ?
_ აქედან დაახლოებით 100 კილომეტრში, _ ენაზე ვიკბინე: ნეტავ რამ გამახსენა დედ-მამის სახლი რაიონში, სადაც ბავშვობა მაქვს გატარებული! თუმცა, ახლა ამას მნიშვნელობა აღარ აქვს...
_ უი! და ჩემი გულისთვის ამხელა გზა გამოიარე ასეთ სიცივეში? _ ცოტაც და ნერვებს ამიშლის ამის მიამიტობა.
_ როგორც ხედავ, ახლა აქ ვზივარ და არც ვნანობ. რა მნიშვნელობა აქვს, რამდენი კილომეტრიც გამოვიარე? _ სავარძელში ვზივარ და მის სხეულს ვაკვირდები. კანი ცოტათი გაუფერმკრთალდა, თმაც შეშრა და თავისი ბუნებრივი სურნელი დაიბრუნა, თითები საბედისწეროდ აქვს მუხლებს შორის მოქცეული.
_ მართლა? მართლა ასე მოგეწონე?
აქ კი უკვე ვეღარ მოვითმინე, მისი გამხდარი მუხლები ხელისგულებში მოვიქციე და ტუჩებში ვეცი. გადასარევი კოცნა სცოდნია.
_ მოგეწონა? _ ისე, სხვათა შორის ვკითხე. არაფერი უთქვამს. ალბათ, თვითონ რომ ეკითხა იგივე, ვერც მე ვუპასუხებდი. ნამდვილი ანგელოზური კოცნა იყო. ჩავიხუტე თუ ჩამეხუტა, არ მახსოვს. იმწამსვე მივხვდი, სიცოცხლის ბოლომდე ასე ჩახუტებული უნდა მყოლოდა და არ გამეშვა.
კიდევ კარგი, სკოლა სახლთან მაქვს და დილას უსაშველოდ ადრე ადგომა არ მიწევს. გაკვეთილები 9 საათზე მეწყება, დიდ დასვენებაზე სახლში გავრბივარ ხოლმე და სხვები რომ ცხიმიან პერაშკებს ჭამენ, მე ვერმიშელიან ბორშს ვხვრეპ. გოგოები ჩიპოლინოს მეძახიან, სულ ხახვის სუნი აგდისო, მაგრამ მე არ მწყინს _ მოხარშული ხახვიც მიყვარს და, რამდენადაც მახსოვს, ჩიპოლინოც ზღაპრის კეთილი პერსონაჟია. ბიჭები სულ მეჩხუბებიან, მაგათ თავს როგორ აჩმორებინებო. მე კი მაინც არ მესმის მათი _ ჩიპოლინო ხომ კარგია! მგონი, ამათ ისე ემართებათ, ამასწინათ მერიამ ანგელოზები რომ გადადენა ჩვენი ქუჩიდან _ დაფრინავენო... კი მაგრამ, თუ ანგელოზია, უნდა იფრინოს და უნდა თავდაყირა დადგეს, ვისი რა საქმეა... თანაც, თუ ანგელოზი საჭიროდ თვლის, რომ უნდა იფრინოს, ესე იგი, ფრენა კარგი რამე ყოფილა. არადა, ქალაქში ერთი ამბავი იყო ატეხილი _ რადიანის ქუჩაზე ანგელოზები დაბინავდნენო, ღამღამობით აქთ-იქით დაქრიან და ერთმანეთს ძალიან ბევრს ეფერებიანო... გაზეთშიც დაწერეს, რადიოშიც გამოაცხადეს და ტელევიზორითაც უჩვენეს... მოფერებაში მაინც რას ხედავენ ცუდს... ნეტავ მომესწრო და სანამ გაფრინდებოდნენ, ცალი თვალით მაინც მენახა ის ანგელოზები... მაგარი იქნებოდა! ან კიდევ მე რომ მყავდეს ჩემი საკუთარი ანგელოზი... ნეტავ რა უნდა გავაკეთო, როცა მიწაზე ანგელოზები ჩამოცვივდებიან? ალბათ, თუ გამიმართლებს და ერთ-ერთი ანგელოზს ხელში ჩავიგდებ, მთელი ძალით ჩავეხუტები ან ჩავიხუტებ და მანამ მეყვარება, სანამ სიკვდილი არ დაგვაშორებს, ჩვენი სიკვდილი... არა მგონია, მიწაზე ჩამოვარდნილი ანგელოზის პოვნა იოლი იყოს, გარეგნობით ვერ ამოიცნობ. ალბათ, რაღაცამ უნდა გიკარნახოს, მაგალითად, ამინდმა. წარმოვიდგენ, რომ ძალიან ცივა, მინუს 15 გრადუსია, წელამდე თოვლი დევს და ბნელა...
